Այսօր, անկասկած է, որ յուշերի սահանք կայ բոլորիս մօտ եւ այդ սահանքը տանում է յետ, դէպի ոչ հեռու անցեալը, երբ նշեցինք Գուրգէն Մովսիսեանի գործունէութեան 40 եւ իր ծննդեան 70-ամեակը:
Յիշում եմ պարզ, յիշում էք նաեւ դուք, որ այն օրը, նա նստած էր աթոռին եւ ուշադիր ու շնորհակալ հայեացքով հետեւում էր երեկոյի ընթացքին, իսկ այսօր, նա նստած չէ աթոռին, այլ, յաւիտենական քուն մտած՝ ամփոփւած է իր մահւան մահիճում...:
Այսօր եւս խօսք է ընթանում ու կրօնական արարողութիւն է կատարւում սրբագործւած այս կամարների տակ, բայց Գուրգէնը չի կարող ականջալուր լինել կատարւածին... Իսկ եթէ իր հոգին թեւածում է այս տաճարի կամարների տակ, վստա՛հ, աչալուրջ հետեւում է հոգեւոր այս արարողութեանը եւ ընթացող այս խօսքերին...
Գիտէք արդէն, որ երբ արժանաւորի պատւին, ի կենդանութեան, ձեռնարկ է կատարւում, որովհետեւ առիթը ուրախ է եւ տրամադրութիւնները բարձր՝ ամէն ինչ ընթանում է սահուն ու հարթ, իսկ երբ առիթը տխուր է, ամէն ինչ դառնում է չափազա՜նց դժւար... Դա զարմանալի չէ բնաւ, զարմանալի չէ նաեւ այն, որ հիմի, ի սրտէ ցանկանում ենք, որ Գուրգէնը լինէր կանգուն եւ բոլորս, մի ինչ որ դահլիճում, ունկնդիր լինէինք «ՍԵՒԱՆ» երգչախմբի հրաշք կատարումներին՝ իր ղեկավարութեամբ եւ նորից մեզ հիացած ունկնդիրներիս, անէութեան թեւերին առած, տանէր վեր՝ դէպի եթերի անաղարտ ոլորտները, հեռո՜ւ ամէն կարգի ապականութիւնից...
Բայց աւա՜ղ, լուռ է «ՍԵՒԱՆ» երգչախումբը եւ այն յոյսը, որ մի գեղեցիկ օր կը կոտրւի այդ քար լռութիւնը՝ մնաց անկատար յոյս եւ չիրագործւած իղձ միայն, քանզի, Գուրգէնի մահով վերջակէտւեց իր ու իր խմբի կեանքը եւ լռութիւնը մնաց լռութիւն ու դարձաւ մշտնջենական:
Գուրգէնը ոչ եւս է: Նրա մարմնաւոր կեանքի օրացոյցը չթերթւեց այլեւս ու սառեց իր մահւան թւականի վրայ: Գուրգէնը մեկնեց անվերադարձ եւ դարձաւ յաւիտենական ճամբորդը անվերջ ու անսկիզբ այս տիեզերքի... Ապրողները, ափսո՜ս, ոչ մի կերպ չեն կարող փոխել կատարւածը եւ կարող են իր թողած բարի եւ անսահման ու հարուստ յուշերով մխիթարւել միայն...
Ուրեմն մաղթենք, որ իր հոգւոյն խաղաղութիւն իջնի եւ աճիւնին հանգիստ:
Յիշատակն արդարոց օրհնութեամբ եղիցի: Ամէն:

_______________________________
*) Գրութիւնը բոլորի կողմից է՝ ուղղւած բոլորին...